Rozdział 1

-Ej no, bez jaj... - jęknęła Antosia, gdy tylko otworzyła drzwi od mieszkania. Jej stopy odziane w materiałowe trampki taplały się w kałuży wody, roznoszącej się chyba po całej objętości skromnego lokum. - Sąsiedzi mnie zabiją, to już drugi raz w miesiącu... - zacisnęła zęby i zdejmując buty wraz ze skarpetkami, nieudanym ślizgiem wpadła do łazienki. Pomoczyła całe dżinsy, a do tego ochlapała ścianę. Wszystko tylko po to, aby odciąć nieszczęsną pralkę od wody. - Cholero... - pomyślała, zakręcając kurek. Zanim zdążyła porządnie zabrać się za sprzątanie wody, usłyszała głośne pukanie do drzwi. To nie zwiastowało nic dobrego. Szybko podwinęła spodnie i jak najszybciej tylko mogła, doszła do drzwi.
-Tak? - wyjrzała lekko.
-Panno Antonino... - na klatce schodowej pojawił się otyły mężczyzna, z łysiną na głowie, lecz buszem na brodzie. Kryńska zawsze zastanawiała się jak to możliwe...
-Ja wiem, wiem, przepraszam, po prostu byłam w pracy, nastawiłam pranie, a ona znowu wariuje... - opowiadała łamiącym głosem.
-Wszystko rozumiem, ale kto kolejny raz odmaluje nam sufit? - sąsiad podparł się pod boki.
-Dopłacę... - przygryzła wargę.
-Ostatni raz! Za następnym sama będzie pani to odmalowywać. - komicznie pogroził palcem.
-Rozumiem i jeszcze raz przepraszam. - pożegnała się z mężczyzną i odetchnęła znacząco. Część wody odpłynęła do spływu w łazience, a resztę Tosia poskromiła kilkoma ścierkami. Pracę skończyła po północy, a za sześć godzin już musiała wstawać. Rozwiesiła mokre ubrania, po czym umyła zęby i nie chcąc tracić czasu na sen rzuciła się na łóżko.
Równo o szóstej czternaście zadzwonił budzik dziewczyny. Jęknęła z besilności i trzepnęła go ręką. Zniesmaczona otarła swoją mokrą od śliny brodę i podniosła się na łokciach. Przez żaluzje próbowały dobić się pierwsze wiosenne promyczki słońca, ale Kryńska i tak nie odzyskała chęci do życia. Odliczyła do trzech i zwlekła się z materaca. Kroczyła po jeszcze nieco wilgotnych panelach, które niedługo chyba spleśnieją, a na taki wydatek Antonina nie była przygotowana. Zahaczyła o kuchnię i włączyła czajnik. Zasypała kubek kawą i poszła do łazienki. Tam wzięła prysznic i zrobiła make-up. Następnie po długiej walce ze swoimi myślami wybrała co ma ubrać. Zalała kawę gorącą wodą i zrobiła sobie kanapkę z dżemem. To już jej taki rytuał.
Pół godziny później narzuciła na siebie kurtkę, zawiązała mokre trampki, bo botki jej nie pasowały do stroju, chwyciła komórkę w dłoń i powędrowała na przystanek autobusowy. Ze słuchawkami w uszach przypatrywała się Bełchatowianom i w duchu obgadywała większość z nich. Gdy w końcu nadjechał jej środek transportu, przecisnęła się przez tłumy, aby tylko dorwać kasownik i w końcu się udało! Włożyła bilet do szpary, a ten ani drgnie. Uniosła brew i pakowała go jeszcze głębiej. Brunet siedzący tuż za nim pokręcił głową, dając jej znak, że ten kasownik nie działa. Antonina jednak miała gdzieś jego sygnały i robiła swoje. Nagle mężczyzna wstał ze swojego miejsca, przełożył rękę i z szerokim uśmiechem zabrał bilet Antoninie.
-Ej! - wydarła się. Ciemnowłosy dosięgnął do następnego kasownika i tam bez szwanku nadał mu kilka cyferek.
-Nie ma za co. - odezwał się oddając jej własność. Tosia zaczerwieniła się i natychmiast wpakowała skrawek papieru do kieszeni kurtki. Odwróciła się w stronę okna, aby nie patrzeć na swojego wybawcę przed mandatem. On jednak nie zamierzał uciekać wzrokiem i wręcz przeciwnie, perfidnie studiował urodę dwudziestolatki. Kiedy kolejny raz przyłapała go na spoglądaniu na nią, przewróciła oczami i całkowicie odwróciła się tyłem. Podgłośniła muzykę i chciała jak najszybciej opuścić autobus, lecz gdy tylko było jej to dane, znów natknęła się na natrętnego faceta. Przypadkowo obiła się o jego klatkę piersiową.
-Czego? - warknęła groźnie.
-Nawet nie podziękujesz? - zaśmiał się, zagradzając jej dalsze przejście.
-Dziękuję. - rzuciła. - A teraz może mnie pan przepuścić, spieszę się do pracy.
-Ale tylko wtedy, jak dasz mi swój numer. - poruszał charakterystycznie brwiami. Ona westchnęła głęboko i wyrecytowała mu rząd numerków. Zadowolony brunet pożegnał się z dziewczyną i umożliwił jej dalsze przejście, lecz gdy tylko Antonina go wyminęła ten zadzwonił do niej. "Nie ma takiego numeru" usłyszał w słuchawce.
-Musiałaś poprzestawiać cyferki, nie ma takiego numeru! - krzyczał za nią. Ona tylko przyspieszyła kroku i zniknęła za następną alejką. Porządnie zmachana wpadła do restauracji i od razu pognała do kuchni.
-Co ty taka zdyszana? Gonił cię ktoś? - zagadał Leon.
-Prawie. - odparła zdejmując odzież wierzchnią.
-To znaczy...? - drążył.
-Jakiś koleś przystawiał się do mnie, chciał numer, ale dałam mu jakieś cyferki z dupy... - odpowiedziała.
-Nie zorientował się? - prychnął kucharz.
-Niestety tak. Ale zwiałam. - Tosia wyszczerzyła się i założyła bordowy fartuszek.
-Nie ma jeszcze ruchu, spróbuj tej salsy. - mężczyzna podsunął pod jej nos talerzyk z czerwonym sosem i kilka nachos'ów. Dziewczyna zachwycona ich smakiem nie mogła oderwać się od jedzenia.
-Niedługo kończy mi się dziekanka... - zagadnęła.
-A dorobiłaś chociaż trochę na te swoje studia?
-Można tak powiedzieć... Choć i tak kupę kasy wywaliłam na odmalowywanie sufitów sąsiadom. - mruknęła.
-Znowu?! - fuknął Markowicz.
-Taa... - westchnęła, przegryzając ostatnią przekąskę.
-Wiesz, jakby co, razem z Iloną mamy trochę zaskórniaków...
-Nie chcę żyć na czyiś koszt. - Tosia mrugnęła okiem. - Ale dzięki. - poklepała jego ramię i odniosła telerz na zmywak.
-To może chociaż oddamy ci naszą pralkę? Jest całkiem sprawna, a Ilonka wspominała coś o kupnie nowej...
-Na to mogłabym przystać. - uniosła kąciki ust i zaczęła swoją pracę od rozłożenia nowych serwetek na stołach. Klienci powoli zaczęli schodzić się na śniadanie. O dziwo, tym razem Joanna przyszła na czas.
-Patrzcie, patrzcie... - zawyła Ann.
-Odpuść sobie. - mruknęła rudowłosa i związała wysoką kitkę. Obydwie dziewczyny zabrały się do pracy.
Kryńska znów musiała robić na dwie zmiany, przez co w godzinach wieczornych padała z nóg.
-Moja salsa schodzi jak nigdy. - mówił zadowolony Leon. Antosia zaśmiała się i chwyciła dwie porcje, które miała odnieść do stolika trzeciego. Nawet nie spoglądając na klientów położyła przed nimi dania.
-Cześć. - usłyszała nagle i aż podskoczyła.
-Znamy się? - syknęła.
-Skasowałem ci bilet rano. - poprawił rozczochraną czuprynę.
-A, tak, tak... Coś mi świta. - zgromiła wzrokiem resztę ekipy zebraną przy stoliku.
-Może tym razem dasz mi ten numer?
-Próbuj szczęścia. - zawadiacko uniosła kącik ust.
-No właśnie próbuję! - zwrócił się do niej z pretensjami.
-Słabo ci idzie...
Mężczyzna dalej łudził się, że z tej znajomości cokolwiek wyniknie.
-Czemu Polki muszą być takie niedostępne... - posmutniał.
-A czemu obcokrajowcy muszą być tacy natrętni? - kelnerka doniosła im gorącą herbatę.
-Nie natrętni, tylko pod wrażeniem waszej urody... - kontynuował.
-Ja już znam takich jak ty. - skwitowała.
-Hej, to, że zarywa to wszystkiego co się rusza, to nie znaczy, że nie jest szarmancki i romantyczny. - wtrącił jeden z jego kolegów.
-To sam się z nim umów. - wzruszyła ramionami.
-Mam dziewczynę. - odrzekł blondyn.
-Raz w tyłek, to nie pedał... - szepnęła mrugając okiem, a cały stolik wybuchł gromkim śmiechem. Tosia wróciła do kuchni, skąd wyglądał zaintrygowany całą sytuacją Leon.
-Co im tak śmiesznie? - zapytał.
-Ten po lewej, to koleś, który dzisiaj rano chciał mój numer. A reszty nie kojarzę, ale kurczak chyba za długo taplał się w tym winie skoro tak żywiołowo reagują... - poklepała plecy przyjaciela.
Dzień pracy nareszcie się skończył, a pracownicy mogli iść do domu. Antonina wraz z Leonem wyszli z restauracji.
-Cześć! - znowu usłyszała ten sam akcent.
-Czemu codziennie ktoś musi wyskakiwać zza tego rogu, no nie kumam. - gorączkował się Markowicz.
-Co znowu... - jęknęła Kryńska, przechodząc z nogi na nogę.
-Numer. - wyjął telefon z kieszeni.
-Koleś, co ci tak zależy. - zmarszczyła brwi.
-Gdyby chciała, już dawno by ci go dała, nie sądzisz? - wciął Leon.
-Nie. - odparł brunet. - One tak mają... Zgrywają niedostępne, lecz tak naprawdę chcą być zdobywane!
-Cię proszę. - dziewczyna schowała twarz w dłoniach.
-A ty to taki ekspert, ta?
-Przepraszam najmocniej, ale chcę rozmawiać z pana córką. - Ann razem z Leonem spojrzeli na siebie i wybuchnęli śmiechem. Mężczyzna nie wiedział o co chodzi.
-Wygrałeś. - Antonina podniosła ręce o góry w oznace poddania się. - Chodźmy, tato. - zaakcentowała i chwyciła swojego domniemanego rodzica pod rękę. Kolejny raz spławiła toksycznego fana.
Po kilkunastu minutach była już pod swoim domem. Podziękowała za podwózkę i zaszyła się w mieszkaniu. Wzięła krótki prysznic i przygotowała sobie kolację. Nagle usłyszała dzwonek do drzwi. "Kogo niesie o tej porze..." pomyślała i wyjrzała przez judasza. Nie mogła uwierzyć własnym oczom.
-To już jest chore. - prawie wrzasnęła otwierając drzwi.
-Kilka cyferek i daje ci spokój! - wybronił się.
-Zaraz zadzwonię na policję i cię eksportują za takie coś!
-Jestem tutaj legalnie! - pogroził palcem.
-W dupie to mam, spadaj stąd. - wskazała zejście po schodach.
-Nie wiesz co tracisz. - przymrużył oczy.
-Na pewno tracę cierpliwość. - odpyskowała i trzasnęła drzwiami, które zabarykadowała na trzy spusty. Pozasłaniała wszystkie okna i ukryła się w sypialni. Już nigdzie nie czuła się bezpiecznie.

___________________________________________________________________

Niedługo wkroczą pozostali bohaterzy... :>

Enjoy!

Pozdrawiam, Sissi♥